Kisah Nabi Adam AS, Penciptaan, Hawa, dan Diturunkannya Ke Dunia

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Duo Reges: constructio interrete. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest.

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Sedulo, inquam, faciam. Cur iustitia laudatur? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Itaque non discedit ab eorum curatione, quibus praeposita vitam omnem debet gubernare, ut mirari satis istorum inconstantiam non possim. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.

Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Hunc igitur finem illi tenuerunt, quodque ego pluribus verbis, illi brevius secundum naturam vivere, hoc iis bonorum videbatur extremum. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Ut id aliis narrare gestiant? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.